आमच्या गांवचे किर्तनकार, कै. मुकीमबुवा आपल्या किर्तनातून सर्वसामान्यांना, आपल्या अगदी निर्विष विनोदाने खळखळून हसवत. त्यांचे सुरू होई -

सीताकांत स्मरण जयजय राम । महाराज, समजा गुढीपाडव्याच्या दिवशी नागपंचमी आली, आणि तो दिवस दिवाळीचा असला, तर काय कराल ? बुवासाहेबांचा समस्त श्रोतृवर्गाला प्रश्न !
श्रोतेमंडळी या अशा चमत्कारिक प्रश्नाचा विचार करून व तशी शक्यता डोळ्यापुढे आणून चक्रावून जायची !
हॅं, बुवासाहेब, कसं शक्य आहे ? काहीतरी काय ? — एखादा श्रोता उत्स्फूर्तपणे म्हणायचाच ! 
अहो शक्य नाही, हे बरोबर आहे. मला पण समजतंय ! पण जरा समजा. फक्त समजा, गुढीपाडव्याच्या दिवशी नागपंचमी आली, आणि तो दिवस दिवाळीचा असला, तर काय कराल ? दिवाळी आवडत नसेल तर, दसरा घ्या ! अगदी होळी घ्या ! पण सांगा, असं झालं तर काय कराल ? — बुवासाहेब पिच्छा सोडत नसत !
बुवासाहेब, कसं काय शक्य आहे ? लोक वेडे समजतील आम्हाला ! — हसूनहसून एक श्रोता !
हे मला पण माहिती आहे, की शक्य नाही. आपण किर्तन तर करतोय, पण कोणासमोर करतोय ? शहाण्या मंडळींसमोर का —- ?’ बुवासाहेब पुढचा शब्द श्रोत्यांकडे बघून हात जोडत सोडून द्यायचे आणि श्रोत्यांत हसण्याचा खकाणा उठायचा !
‘सीताकांत स्मरण जयजय राम, होऽऽऽ हाऽऽरि विठ्ठल’ हे बुवासाहेब चिपळ्यांच्या तालात म्हणत ! मग एकदमच सोबतचा पेटीवाला चारपाच सूर एकत्र दाबून, पेटीचा मोठा स्वर काढत, तबलजी वाजवत असलेल्या ‘धडपड धडपड ध्राऽऽऽ’ सोबत बरोबर येई !

—— ‘निवडणुकीतील शक्याशक्यता’ काही जण वर्तवताय, मला आपलं हे आठवलं !

31.3.2019